Een dag uit de verslagen van Ivonne Hulsebos Janssen van Kinderhulp Gambia.
Dit is het artsenteam dat onze Jabou & Ousainou binnenkort zal opereren. Zoveel respect voor deze mensen

Een dag van extremen!
Soms beleef je een dag in Gambia waarin zoveel gebeurt dat het bijna niet uit te leggen is. Kakkerlakken die uit nachtkastjes kruipen in het ziekenhuis in Banjul of een kind dat aan het sterven is op zaal, met biddende en wanhopige ouders. Buiten vliegen de aasgieren (lijkenpikkers) naast dat slaapkamerraam rond en ik besef wederom voor de zoveelste keer hoe anders onze gezondheidszorg is.
In Nederland en omringende landen is er de angst voor Corona, worden mensen ziek en ja, gaan er ook mensen dood. Wereldnieuws, maar hier in the Gambia is het elke dag overleven, en dood hoort hier bij de slechte gezondheidszorg. Thats life, men heeft geen keuze.. er is niets anders.
Maar buiten veel ellende zijn er vandaag wederom 3 kinderen geopereerd in het Kanifing hospital door ons top team.
De teller staat op 13 nu.
Wij zelf van Kinderhulp Gambia, Nel en Johan hebben de eerste kinderen die vanuit het ziekenhuis naar huis mochten (uit extra bescherming ) overgebracht naar een privé kliniek. Kinderen komen soms van heel ver en we willen ze minimaal 2 a 3 weken in het zicht houden. Infecties liggen op de loer en wat we kunnen voorkomen, dat doen we. Het gaat tenslotte om de levens van jonge kinderen.
De 4 kinderen die het ziekenhuis vandaag mochten verlaten, gingen op een brancard en we waren de attractie van de dag. Toen mensen vroegen wat deze kinderen hadden, pakte ik mijn boek met de voor en na foto’s van 2019, het telefoonnummer waar ze foto’s naar mogen sturen werd genoteerd en voorbeelden werden op de foto gezet. Zo krijg je weer eenvoudig een nieuwe lijst voor de volgende missie. Heel ontroerend en mooi, wij kregen een applaus toen de kinderen de taxi ingingen.
Voel me dan trots en dan ben je de EXTREEM lange dagen weer even vergeten. Via een financiële bijdrage ook weer van de Volendamse vrienden van Nel Bien, is het extra verblijf elders mogelijk gemaakt incl. elke dag een lunch voor kind en ouder.
Wat een verschil hier met bijv. het Banjul ziekenhuis, besef ik me weer. Het is een privé kliniek, het is er schoon en rustig en voor de meeste ouders en kinderen is het hier beter dan thuis.
Wij gaan na de overdracht zelf voor een snelle hap en hup naar Banjul, waar dus 2 klompvoet kids liggen maar ook onze vrijwilligster Jenneba, ondanks dat zij vorige week haar operatie aan n verwaarloosd O been heeft ondergaan.
Plaatje hier en een plaatje en pinnen daar. Hopelijk komt t been van Jenneba weer voor elkaar. Jenneba mocht naar huis en wij zouden haar ophalen. Maar nogmaals wat n ellende daar. Het is niet uit te leggen. Het is er gewoon vies en ik zou er voor geen goud willen liggen.
Ik zal daarbij nog 2 voorbeelden noemen.
Meisje van 14 jaar heeft – ja lees het goed – 2.5 week geleden een auto ongeluk gehad. X-Ray laat duidelijk een vieze bovenbeen breuk zien. Om haar been een vies simpel verbandje. Moeder denkt dat ik arts ben, klampt me wanhopig aan, “doctor help, my daughter need operation”. Dat is duidelijk en soms – eh nee ik zeg t vaak hier in Gambia.. ik zou wensen dat ik kon toveren. Het zal je kind maar zijn. Ons team heeft zijn handen helaas al vol, maar wat een pijn heeft dit kind. En wat zou ik haar graag een mooie toekomst geven. Mijn maag draait om. 2,5 week in een ziekenhuis liggen waar je per dag je bed moet betalen en waar je geen hulp krijgt of althans niet snel.
Naast haar een meisje van rond de 10 jaar, ook een auto ongeluk. Duidelijk neurologisch iets mis. Eet niets en verstand is helemaal weg, zegt moeder. Er is niets mee gedaan en ik denk ‘waarom lig je daar dan al 2 a 3 weken, arme lieve kind?’ Tja… en weer zie ik ook hier de kakkerlakken over de muur. 1 verpleegster in een gebouw van 6 verpleegkamers vol met kinderen. Kamers waar de ratten door lopen. Ik denk dat dit allemaal genoeg zegt. Ik loop vertwijfeld weg.. waarom waarom? Het went nooit.
Wat ben ik dan blij met ons team en zover we kunnen de goede nazorg bieden.. Al zijn het slechts n paar veranderingen. Maar elk kind telt. In de tussentijd dat wij dus de 2 klompvoet kinderen bezochten en wat koekjes uitdeelden op de afdeling, was Jenneba aan het wachten op de ontslag papieren. Ze moest eerst betalen alvorens ze weg mocht. ‘Wat als je geen geld hebt of een toubab als ons achter de hand?’
Lang leve onze zorgverzekering. Kost een beetje maar dan krijg je ook wat.
Om 18 uur was het eindelijk een Go en hup de taxi in en door in de file naar haar huis. Je moet ook echt weg, want de volgende patient ligt elders buiten te wachten. Looprek mee en thuis rattenvrij bijkomen van 1 week viezigheid.
Dit is The Gambia wat veel toeristen niet zien.

Bewust plaatsen wij hier geen foto`s, deze waren te shockerend.

Kinderhulp Gambia (ANBI status) hun werkzaamheden zijn alleen mogelijk door giften, voor meer informatie bekijk dan eens hun website http://www.kinderhulpgambia.nl 

of de facebookpagina : https://www.facebook.com/groups/401972243188884/about/