Muhammed heeft het Down Syndroom en kan niet praten, begrijpt wel wat dingen en knikt dan of schudt zijn hoofd. Sinds hij bij ons op school zit is hij al behoorlijk vooruit gegaan. Niet door speciale lesmethodes, maar gewoon doordat hij nu meedraait in de klas tussen de andere kinderen. In het begin stond hij ergens totaal in zichzelf gekeerd met zijn rug tegen een muur, daarna zat hij maandenlang met n speeltje constant dezelfde beweging te maken. Langzamerhand kwam hij steeds meer los. De eerste jaren van zn leventje bracht hij binnenshuis door, de mensen hier weten niet goed hoe ze met deze kinderen om moeten gaan en schamen zich er zelfs voor. Dan druk ik het nog zacht uit.. Vandaag zou ik eigenlijk alleen met de oudste kinderen gaan schilderen toen ik ineens op het idee kwam om Muhammed er ook bij te zetten.
Iedereen keek vol verwachting toe hoe hij hierop zou reageren. Ik zette hem aan de tafel, gaf m een canvasdoekje, een penseel en verf en hij begon meteen helemaal te stralen. Hij heeft zeker een half uur heel aandachtig zitten schilderen en nadat ik zijn schilderij had afgewerkt met goudglitter overhandigde hij het me supertrots om bij de anderen te laten drogen. Zo fantastisch om te zien! ?